Achtergrond van ‘ herinnering’
‘ dan vouw ik onze handen samen en vraag de lieve Heer of Hij de Weg wil wijzen. voor de allerlaatste keer’. (lees verder in mijn bundel)
Het was een lange dag geweest. We waren al weer vroeg in het ziekenhuis en wisten eigenlijk al dat dit de dag zou worden dat mijn moeder op Reis zou gaan, en herenigd zou worden met onze vader.
De hele dag was het een komen en gaan van mijn siblings en hun kroost. Hoe neem je afscheid van iemand? Hoe verlaat je iemand die je nooit meer zult zien?
Ikzelf was nog altijd bezig met een soort reddingsplan... ‘ als we nu nog dit’ of ‘ maar als we dat’ Tegen beter wegen in, maar ik was nog niet klaar voor dat laatste hoofdstuk. Mijn moeder wel. Die ochtend had ik aan haar gevraagd hoe ze het zou vinden om naar papa te gaan. ‘Prima’, zei ze, met een glimlach,’ het is goed zo’
Om half 8 in de avond viel de beslissing, we lieten haar gaan. Rond 23.00 uur had iedereen afscheid genomen en ging naar huis. De verpleging zette een stretcher voor me neer naast mama’s bed.
Ze lag er rustig bij, haast sereen. Ik zat naast haar en als vanzelf begon ik te schrijven, te bidden en te huilen. De woorden leken niet eens van mij, maar verschenen voor me...onwerkelijk. En daar, met de laatste woorden, kwam de verpleegster binnen.. ‘ daar gaat ze..kijk!’ zei ze zachtjes.
En ik keek...en ik zag haar gaan...licht en gelukkig.
Later las ik mijn woorden terug en herkende alleen het gevoel, de woorden waren me vreemd, als door een ander geschreven.
Misschien is dat schrijven vanuit je ziel?
