De laatste dag
‘De laatste dag’ heb ik geschreven naar aanleiding van de sterfdag van mijn vader, een jaar na zijn overlijden.
Ik ben erg gevoelig voor data, dagen, momenten en herinneringen, vaak op de minuut af.
Het hele horrorweekend van zijn overlijden trok weer aan me voorbij. Dat gebeurt vaker, maar zo’n dag als 1 november gaat dat nog een treetje dieper in mijn ziel.
Het begon die zaterdagochtend waarop hij klaagde over hoofdpijn. En die zondag erop ging het echt fout...
Een jaar later dacht ik aan die zondagochtend . Hoe hij wakker werd, en wat er door zijn hoofd ging.
Zou hij een voorgevoel hebben gehad? Zou hij weten dat dit zijn laatste dag was? Ik wist het niet, zag het ook niet aankomen.
Of, misschien wilde ik het niet zien. Ik herinner me een lichte woordenwisseling met de ambulancebroeder, die me vroeg naar het reanimatiebeleid. En later dezelfde vraag van de arts.
Ik vond het maar een domme vraag, natuurlijk gingen we voor alle toeters en bellen, het was mijn vader!
Kijkend naar mijn vader, zag ik diep in zijn ogen de berusting.
Hij was klaar voor die laatste Reis..
Ik hield zijn hand vast, en in de glimlach op zijn gezicht las ik de liefde voor mijn moeder en zijn kinderen.
Zijn lichaam was op...zijn liefde voor ons zou eeuwig duren, en in die overtuiging kon ik hem laten gaan...en hij mij...
Laat die laatste dag maar komen
laat de zon maar ondergaan
aan het einde van mijn pad
Kijk ik je aan en durf te zeggen
‘Ik heb jou tijdloos liefgehad’
Voor de rest van dit gedicht verwijs ik graag naar mijn bundel.
